Diaconaat is het handelen vanuit kerken en andere door het evangelie geïnspireerde groepen en bewegingen dat gericht is op het voorkomen, opheffen, verminderen, dan wel mee uithouden van met name sociaal-maatschappelijke nood van individuen en van groepen mensen en op het scheppen van rechtvaardige verhoudingen.
(Uit: Handboek Diaconiewetenschap. Barmhartigheid en Gerechtigheid. Auteurs: Herman Noordegraaf & Hielke Wolters. Uitgever: Kok, Kampen, 2004)

Aan de hand van deze definitie kan het diaconaat in de volgende elementen worden onderscheiden:

• Optrekken met (niet alleen: voor) mensen;
• Materiële en immateriële hulpverlening;
• ‘Empowerment’ van mensen (individueel en collectief);
• Werken aan het samen-leven in straat, buurt, wijk, dorp en stad;
• Bewustwording binnen en buiten de kerk;
• Signalering en pleitbezorging;
• Deelname aan het publieke debat.

(Prof. Herman Noordegraaf)
 

Zie voor het vertalen van diaconale uitgangspunten in beleid onder Beheer en Bestuur.